Ξερω πως ο εφιαλτης μου ειναι ακομα εκει εξω . Πισω απο τα ευγενικα χαμογελα Στις αγκαλιες που καποτε εβρισκα καταφυγιο. Και τι μπορεις να κανεις οταν καθε στιγμη που περναει σου φαινεται ατελειωτη. αβασταχτη?οταν καθε λεπτο σου ποναει την ψυχη περισσοτερο απο τ προηγουμενο και λιγοτερο απο το επομενο? Οταν η ιδανικη εικονα που ειχες πλασει με τοσα ονειρα αποδεικνυεται ενα απιστευτο λαθος? Οταν η μονη λυση ειναι να φυγεις μακρια τοσο μακρια και να μην ξανακοιταξεις πισω? Δεν ξερω ηλικρινα ποσες αντοχες εχει μια ανθρωπινη καρδια ομως τα ταλευαια χρονια νιωθω πως η δικη μου της εχει ξεπερασει κατα πολυ. Δεν ειναι οι απογοητευσεις. Οι αποριψεις ,η απεραντη θλιψη, Ειναι η σκεψη πως για ακομη μια φορα εσυ καταστραφηκες ,εσπασες ,κομματιαστηκες, διαλιθηκες και αυτοι ειναι ακομη εκει εξω περιμενοντας την καταληλη στιγμη να το κανουν ξανα και ξανα. Ποτε δν...