-demons and angels-
Oταν ενας ανθρωπος εχει μεινει για τοσο καιρο αδειος ειναι φυσικο να πιαστει απο καθε μικρη ελπιδα για ζωη.Και εγω τι θα απογινω?Ειναι σαν να ζουν 2 ανθρωποι μεσα μου
.Ο ενας που παντα γυρευε την παιδικη αθωοτητα που αναγκαστηκε να χασει τοσο νωρις.Ο ενας που παλευε με ολη την δυναμη της ανθρωπινης υπαρξης να μην αφεθει στην απολυτη καταστροφη.Αυτος που ακομη και τις μερες που ολα εμοιαζαν ματαια εβρισκε κρυφα ενα τοσο δα ονειρο κρυμενο καλα στο βαθος της ψυχης για να διξει την αφορμη για να συνεχισω να ξυπναω το επομενο πρωι.και το επομενο.
Ο αλλος ειναι ο ελευθερος.Αυτος που παντα δημιουργεί, παρορμιτισμο, που μπορει καθε στιγμη να με πεισει πως το απαγορευμενο ειναι και το πιο γλυκο.Εμφανιστηκε μια νυχτα πριν 5 χρονια και θελω να πιστευω πως εφυγε πια ,αν και μερικες φορες τον νιωθω ακομη διπλα μου σε στιγμες ατελειωτης απογνωσης και θλιψης.Ναι εχω πολλες τετοιες.Η παρουσια του με τρομαζει οσο και η απουσια του.
Δεν ξερω ποτε συμφιλιωθηκα με τους μικρους μου δεμονες ομως ειναι σιγουρο πως γυρνανε δυνατοτεροι καθε φορα που ακομη ενα κομματι μου σπαει.διαλυετε.Ειναι στιγμες που νιωθω πως τιποτα δεν μπορει να μου ρημάξει την ευτυχια που ζω.Πως επιτελους βρισκω και εγω τον δρομο μου αν και αργησα πολυ,αν και ακολουθησα αμετριτες φορες το δελεαστικο σκοταδι για να καταφερω να νιωσω και να ευχαριστηθω το φως.
Ναι ρε φιλε εγω, που παντα εφευγα μολις καταλαβαινα πως αρχιζω να ερωτευομαι μονο και μονο για να μην νιωσω για αλλη μια φορα τον πονο που φερνει το αντιο.Εγω, που παντα εμπλεκομουν σε ελιτιστικες ομαδουλες και πιστευα πως ετσι εχω βρει τον εαυτο μου,Εγω που ποτε δεν πιστεψα στο ¨"για παντα" και στο "ειμαι εγω εδω" Να΄μαι τωρα προσπαθοντας να κρατησω κατι δικο μου.Να αποφυγω την απωλεια.
Το προβλημα μου παντα ηταν αυτο που τοσες φορες μου ανεφερε η Χριστινα"Ολοι προσπαθουν για αυτο που θελουν εσυ γιατι οχι ρε Κωνσταντινα?"ναι.δεν προσπαθω ποτε για τιποτα.Το ξερω πως αξιζει και ειναι σωστο,ομως δεν μπορω να αντεξω μια ακομα ηττα.
Ο αλλος ειναι ο ελευθερος.Αυτος που παντα δημιουργεί, παρορμιτισμο, που μπορει καθε στιγμη να με πεισει πως το απαγορευμενο ειναι και το πιο γλυκο.Εμφανιστηκε μια νυχτα πριν 5 χρονια και θελω να πιστευω πως εφυγε πια ,αν και μερικες φορες τον νιωθω ακομη διπλα μου σε στιγμες ατελειωτης απογνωσης και θλιψης.Ναι εχω πολλες τετοιες.Η παρουσια του με τρομαζει οσο και η απουσια του.
Δεν ξερω ποτε συμφιλιωθηκα με τους μικρους μου δεμονες ομως ειναι σιγουρο πως γυρνανε δυνατοτεροι καθε φορα που ακομη ενα κομματι μου σπαει.διαλυετε.Ειναι στιγμες που νιωθω πως τιποτα δεν μπορει να μου ρημάξει την ευτυχια που ζω.Πως επιτελους βρισκω και εγω τον δρομο μου αν και αργησα πολυ,αν και ακολουθησα αμετριτες φορες το δελεαστικο σκοταδι για να καταφερω να νιωσω και να ευχαριστηθω το φως.
Ναι ρε φιλε εγω, που παντα εφευγα μολις καταλαβαινα πως αρχιζω να ερωτευομαι μονο και μονο για να μην νιωσω για αλλη μια φορα τον πονο που φερνει το αντιο.Εγω, που παντα εμπλεκομουν σε ελιτιστικες ομαδουλες και πιστευα πως ετσι εχω βρει τον εαυτο μου,Εγω που ποτε δεν πιστεψα στο ¨"για παντα" και στο "ειμαι εγω εδω" Να΄μαι τωρα προσπαθοντας να κρατησω κατι δικο μου.Να αποφυγω την απωλεια.
Το προβλημα μου παντα ηταν αυτο που τοσες φορες μου ανεφερε η Χριστινα"Ολοι προσπαθουν για αυτο που θελουν εσυ γιατι οχι ρε Κωνσταντινα?"ναι.δεν προσπαθω ποτε για τιποτα.Το ξερω πως αξιζει και ειναι σωστο,ομως δεν μπορω να αντεξω μια ακομα ηττα.
exw prospathisei polles fores stin zwi moy k exw httithei alla panta ksanasikwnomai..kai na twra pou c apantaw eimai erwteumenos me mia kopela pou me exei dialisei omws sinexi2w na zw gt exw katalavei poso mikri einai i zwi k to posous ponous tha exw mexri na gerasw alla thelw na tous zisw gt sto telos tha meinoun mono oi kales anamniseis...Live for the journey not the destination..Merry X-mas k latrepsa to keimeno c
ΑπάντησηΔιαγραφήeuxaristooo:)
ΑπάντησηΔιαγραφήnaii i zwh ine gemati apogoiteysis apo oti katalava kai pou ise akomh;/