Υπάρχουν και κάτι φιλιά που γκρεμίζουν τους πιο μεγάλους εγωισμούς. 

     

Tης ελεγαν πως ηταν ομορφη με το κοκκινο στενο της φορεμα στα μεσα του Δεκεμβρη, ηξεραν πως ηταν ο τυπος της κοπελας που θα μπορουσαν να ερωτευτουν παραφορα  ή να μισησουν οσο καμια. Δεν σταματουσε να τσαλακωνει την εικονα της και ομως, ειχε μια νοσηρη ομορφια ακομη και αυτο. Eρχοταν παντα με εκεινο το γνωριμο αρωμα  επανω της, εκεινο που εμεινε στα ομοφα σωματα των επιδοξων ερώτων της πολλες νυχτες, κανοντας τους να την συνδεουν παντα με αυτο, και την ανομολογητη ελξη της για το παθος.
        Oλοι οσοι την ειχαν αγγιξει ομως, ανεξαιρετως εφταναν στον ιδιο παρανομαστη, προσπαθουσε να βρει μετα μανιας τον ερωτα, και οταν αυτος της προσφεροταν , αυτη τον απομακρυνε .Εν τελει καταλαβαν πως ποτε δεν ερωτευτηκε κανενεναν τους, ηταν παντα ερωτευμενη με τον ιδιο τον ερωτα και τα συναισθηματα που ειχε ακουσει πως θα μπορουσε να της προσφερει

*Και απο την αλλη, ξερω μεσα μου εξαρχης πως μερικες αγαπες ειναι φτιαγμενες για να κρατανε μια νυχτα, και να κλεινουν μεσα τους οσα συναισθηματα δεν καταφεραν να δωσουν οι σχεσεις χρονων.