Στα πιο ομορφα χαμογελα κρυβονται τα μεγαλυτερα μυστικα.

      Κατεβαινα γρηγορα την μεγαλη κατηφορα μεσα στην νυχτα.Το θυμαμαι τοσο καθαρα .Ενιωθα την ανασα μου να κοβετε σε καθε βημα ολο και περισσοτερο .Δεν ημουν αρκετα γρηγορη, ουτε αρκετα "καθαρη". Ηταν σαν τα παντα ξαφνικα να ηρεμησαν αποτομα, αφηνοντας μονο την ανασα μου μεσα στο απολυτο σκοταδι. Δεν εβλεπα τιποτα, δεν ακουγα μονο ετρεχα ,και για δευτερολεπτα ενιωσα να ειμαι και παλι πισω σε εκεινη την παραλια. Ολα τα ονειρα μας απο εκει ξεκινησαν ,θυμασαι? και τωρα? πως καταντησαμε ετσι. Ειμαστε μονες, ακους?

       Προσπαθουσα. Ζαλιζομουν, δεν θα αντεχα για πολυ. Μα ειχε τοσο σκοταδι τριγυρω, τοση ερημια. Ουτε τα χιλιαδες φωτα της πολης δεν φαινοταν απο εδω. Επρεπε να σε βρω, εγω σε πηρα μαζι μου, εσυ με προηδοποιησες. "Εαν συμβει κατι σε εσενα εγω θα πεθανω." δεν θα αντεχα τον πονο τον τυψεων και της απωλειας. Ηθελα να πιστεψω  πως ειχαμε ακομη ελπιδα, πως ολα θα ειχαν το χαρουμενο τελος που μας αξιζε και τοσο ειχαμε ποθησει.

      Ησουν εκει ,καθησμενη στο πατωμα.  Ετρεμες απο τον φοβο και την απογνωση. Καθησα διπλα της, την αγκαλιασα αφηνοντας την να ξεσπασει για να ηρεμησει η πανεμορφη ψυχη της. Ας καταφερει τουλαχιστον μια ψυχη να ξεφυγει απο αυτο.

                                                                                                                                                   (1)